Yaşıtlarım var biliyorum koşup eğlenen,
Doyasıya özgürlük içinde gününü gün eden.
Yaşıtlarım var biliyorum gelecek kaygısı nedir bilmeyen,
Yarını için kara kara düşünmeden geleceği bekleyen.
Yaşıtlarım var görüyorum dayak nedir bilmeden büyüyen,
Sevgiyle bakılan büyütülen.
Yaşıtlarım var görüyorum oyundan başka hiçbir şey bilmeyen,
Sırtında çantası neşeyle okula giden.
Yaşıtlarım var duyuyorum seslerini parkların bahçelerinden,
Çağırıyorlar beni de ama gidemiyorum neden bilmem.
Arkadaşlarım var her renkten, ellerinde boylarından büyük silahlarla gezen,
Düşleri ellerinden alınıp karanlığa hapsedilen.
Arkadaşlarım var anasını-babasını kaybeden,
Dünyanın gerçek yüzünü ufacıkken gören.
Arkadaşlarım var dev makinaları oyuncak zanneden,
Tiner kokusuyla hayallerinin gerçek olmasını bekleyen.
Arkadaşlarım var kaderine terk edilen,
Adaletsizliği doğuştan bilen.
Büyüklerim var bana sürekli vaadler veren,
Dünyayı büyük oyunlarıyla bize dar eden.
İnanmamı istiyorlar parlak yarınlara hemen,
Onlar da çocuktu unutuveriyorlar birden.
Bıraksalar bize bu dünyayı ne kavga kalır ne keder,
Bizimkine çocuk aklı der kendi ayıplarını örterler.
Bizi kaile almazlar nedendir bilinmez,
Dünyayı bu hale getiren onları da çocukken dinlemeyen işte aynı büyükler.
Kocaman kulaklarıyla bu sese kulak verseler,
Herşey değişir, bunu bir farketseler.
Haykırıyorum bütün büyüklere,
Koysunlar kendilerini bir an olsun benim yerime.
Yoksa ben de onlar gibi olacağım,
Sonunda günün birinde.
Belki çocukça bir hayal işte,
Ama yarınlar çocukların ellerinde.
ONUR SUNAL